خوانندگی زنان با کدام قواعد فقهی و قانونی مغایرت دارد؟

به گزارش امسیروروزنامه هم میهن نوشت:با این حساب تنها مسیر در دسترس این زنان اجراهایی بی سروصدا در محافل کوچک یا حضور در فضای مجازی است که هر دو با ممانعت و برخورد قضایی مواجه می شود. ازجمله پرسروصداترین نمونه های این ممانعت به آذرماه ۱۴۰۳ برمی گردد. هنگامی که پرستو احمدی خواننده زن جوان با پوشش اختیاری اقدام به برگزاری کنسرتی با عنوان «کنسرت فرضی» در کاروانسرایی قدیمی کرد و با برخورد قضایی مواجه شد. این برخورد واکنش های بسیاری برانگیخت و ازجمله بودند کسانی که به نبود مبانی فقهی و حقوقی برای برخورد با خوانندگان زن اشاره کردند. 

اتفاقی که با تیتر «برخورد با خوانندگان زن» بار دیگر مورد توجه رسانه ها فقها و حقوقدانان قرار گرفته است. ازجمله محمدتقی فاضل میبدی عضو مجمع محققین و مدرسین قم و کامبیز نوروزی حقوقدان که در گفت وگو با هم میهن بر نبود دلیل فقهی و حقوقی برای منع خوانندگانی زنان تاکید کردند. 

منعی که نه دلیل فقهی دارد نه دلیل حقوقی    

این پرسش که آیا منع تک خوانی زنان در فقه به شکل صریح مورد اشاره قرار گرفته است یا خیر پرسشی است که آن را با محمدتقی فاضل میبدی در میان می گذاریم. 

محمدتقی فاضل میبدی عضو مجمع محققین و مدرسین قم در پاسخ به این پرسش می گوید: «هیچ دلیل فقهی مبنی بر حرام بودن خوانندگی زنان وجود ندارد.» به عقیده میبدی «آقایانی که این فعل را حرام می شمارند» اشاره شان به تحریک جنسی احتمالی ایجادشده در پی انجام آن است. میبدی با اشاره به این نکته ادامه می دهد: «لذا خوانندگی زنان با این بهانه که صدای خواننده صدایی زنانه است؛ صدایی زنانه که مولوی حافظ سعدی و… می خواند نه بر مبنای دلیلی فقهی که بر مبنای ادعای محرک بودن و ایجاد تحریک جنسی احتمالی حرام تشخیص داده شده است و به لحاظ فقهی دلیلی برای این حکم وجود ندارد.» 

خوانندگی زنان ازجمله مواردی است که در مورد آن اختلاف فتوایی وجود دارد و اعمال امری که در موردش اختلاف فتوایی وجود دارد به عنوان قانون به معنای ظلم در حق همگان است. این نکته دیگری است که مورد اشاره میبدی قرار می گیرد. او ادامه می دهد: «باتوجه به این اختلاف فتوایی خوانندگی زنان و مخاطبِ صدای زنان بودن برای مقلدانی که مرجع شان خوانندگی زنان را حرام نمی شمارد مجاز است.

ضمن این که چنان چه مطلعم طبق فتاوای برخی آقایان اگر زنی نه خودش نه صدایش و نه اشعاری که می خواند هیچ کدام محرک نباشند خوانندگی او بلامانع است. من حتی به شکل غیرمستقیم شنیده ام که مرحوم امام(ره) نیز گفته بودند خوانندگی زنان بلااشکال است. حال این که چرا زنان ما از موهبت خواندن در محافل عمومی ازجمله صداوسیما منع شده اند سوالی است که من پاسخ آن را نمی دانم.» 

میبدی صحبت خود را با اشاره به یک مثال ادامه می دهد؛ مثالی از قطعاتی با صدای یکی از خوانندگانِ زنِ سرشناسِ پیش از انقلاب ازجمله غزل «علی ای همای رحمت» از سروده های مشهور سیدمحمدحسین شهریار در مدح امام علی(ع) یا سروده سیدمحمدعلی ریاضی یزدی به مناسبت ولادت امام رضا(ع). او با اشاره به این مثال ها ادامه می دهد: «آیا خواندن و شنیدن این قطعات حرام است یا صدور چنین احکامی که منجر به حرام کردن حلال خدا می شود؟

مبنای چنین احکامی نه فتاوای فقها به شکل کلی که فتوای برخی از فقهاست نه همگی آن ها. ضمن این که در هیچ آیه ای از قرآن به چنین موضوعی اشاره نشده است درحالی که در قرآن می خوانیم«لِمَ تُحَرِّمُ ما أَحَلَّ اللهُ لَکَ». پس شما اگر هم دچار شک باشید که انجام فعلی حلال است یا حرام طبق قوانین فقهی باز هم باید اصل را بر حلال بودن آن بگذارید مگر این که دلیل متقنی بر حرام بودن آن بیابید.»  

23302