نکات دستوری ادبیات دوازدهم

یکی از مهم ترین بخش های درس شیرین ادبیات فارسی دوازدهم، مبحث دستور زبان فارسیه که شاید برای بعضی ها یه کم چالش برانگیز باشه. اما نگران نباشید! تسلط بر نکات دستوری ادبیات دوازدهم، نه فقط به شما کمک می کنه توی امتحانات نهایی حسابی بدرخشید و نمره عالی بگیرید، بلکه توی کنکور سراسری هم حسابی به کارتون میاد و یه جورایی کلید فهم عمیق تر و لذت بردن از شعر و نثر فارسیه. این مقاله قراره یه نقشه راه کامل و جامع برای رسیدن به همین تسلط باشه، پس با دقت بخونید و نکاتش رو خوب یاد بگیرید.

آمادگی برای کنکور و امتحانات نهایی توی درس فارسی، بدون تسلط کامل روی مبحث دستور زبان، تقریباً غیرممکنه. خیلی از بچه ها حس می کنن دستور سخته و گیج کننده س، ولی اگه یه راهنمای خوب و کاربردی داشته باشید، می بینید که چقدر آسون تر از اون چیزیه که فکر می کنید. این مقاله هم دقیقاً با همین هدف نوشته شده؛ که همه اون چیزایی رو که برای یادگیری عمیق دستور زبان فارسی دوازدهم لازم دارید، از صفر تا صد، با کلی مثال و توضیح ساده و خودمونی، براتون روشن کنه. قراره یه منبع مستقل و ارزشمند باشه تا دیگه نیازی به گشتن دنبال جزوه های جورواجور و فایل های دانلودی نداشته باشید. آماده اید؟ بزن بریم!

مرور مفاهیم بنیادی دستور زبان فارسی: یه یادآوری کوچولو

قبل از اینکه شیرجه بزنیم توی نکات پیشرفته تر دوازدهم، بد نیست یه مرور سریع داشته باشیم روی بعضی از مفاهیم پایه که از سال های قبل یاد گرفتیم. این مرور بهمون کمک می کنه تا وقتی وارد مباحث جدیدتر می شیم، زمینه سازی خوبی داشته باشیم و همه چیز برامون جا بیفته. دستور زبان مثل یه پازله که اگه قطعات اولیه ش رو درست کنار هم نچینیم، ممکنه آخرش تصویر کاملی ازش به دست نیاریم.

اجزای اصلی کلام و نقش آن ها

حرف زدن و نوشتن ما، از کلمات مختلفی تشکیل شده که هر کدومشون یه وظیفه و نقشی تو جمله دارن. بیاین با هم مهم ترین این اجزا رو یه بار دیگه بشناسیم:

• اسم: اسم همون چیزیه که باهاش آدم ها، حیوان ها، چیزها یا مفاهیم رو صدا می زنیم یا بهشون اشاره می کنیم. مثلاً معلم، کتاب، عشق.
• فعل: فعل، قلب جمله ست! کاری رو که انجام شده یا حالتی رو که وجود داره، نشون می ده. بدون فعل، جمله معنی کاملی نداره. مثل رفت، می نویسد، هستند.
• صفت: صفت به اسم اضافه می شه و یه ویژگی یا حالتی رو بهش می ده. مثلاً کتاب قرمز، دانش آموز باهوش.
• قید: قید هم به فعل (و گاهی به صفت یا قید دیگه) اضافه می شه و زمان، مکان، حالت، مقدار و … کار رو مشخص می کنه. مثلاً او به آرامی رفت، امروز خیلی خسته بود.
• حرف: حرف ها خودشون معنی مستقلی ندارن ولی ارتباط بین کلمات رو برقرار می کنن. از، به، که، و از پرکاربردترین حرف ها هستن.
• ضمیر: ضمیر به جای اسم میاد تا مجبور نشیم اسم رو هی تکرار کنیم. او، آن ها، من، ما از انواع ضمیر هستن.
• شبه جمله: اینا کلماتی هستن که با وجود اینکه فعل ندارن، یه مفهوم کامل رو می رسونن، مثل آه!، به به!، خدایا!.

ساختار جمله در فارسی: هسته و گروه ها

وقتی کلمات کنار هم قرار می گیرن، گروه هایی رو می سازن که بهشون می گیم گروه اسمی، گروه فعلی و … . توی این گروه ها، یه کلمه مهم تر از بقیه هست که بهش می گیم هسته و بقیه کلمات بهش وابسته می شن.

جمله ساده: فاعل و فعل، دو یار همیشگی

یه جمله ساده، معمولاً از یه فاعل (انجام دهنده کار) و یه فعل (خود کار) تشکیل شده. البته ممکنه اجزای دیگه مثل مفعول، متمم، مسند یا قید هم داشته باشه:

• فاعل: کی کار رو انجام داده؟ (دانش آموز درس خواند.)
• مفعول: کار روی چی انجام شده؟ (دانش آموز کتاب را خواند.)
• متمم: با چی یا به کجا؟ (دانش آموز با دقت درس خواند.)
• مسند: چه حالتی رو داره؟ (وقتی از فعل های است، بود، شد، گشت، گردید استفاده می کنیم، مثل: هوا سرد شد.)
• قید: چطور، کجا، کی، چقدر؟ (دانش آموز سریع درس خواند.)

مثال: پرنده زیبا بر شاخه درخت بلند نشست.

توی این جمله، پرنده زیبا یه گروه اسمیه که هسته ش پرنده و زیبا صفتشه. درخت بلند هم یه گروه اسمی دیگه با هسته درخت. فعل هم نشست هست. دیدید چقدر راحته؟

جمله مرکب: پایه و پیرو، دست در دست هم

بعضی وقت ها یه جمله به تنهایی کافی نیست و دو تا جمله کوچیک تر با هم یه جمله بزرگ تر و کامل تر رو می سازن. به این جور جمله ها میگیم جمله مرکب. توی جمله مرکب، یه جمله اصلی داریم که بهش میگیم پایه و یه یا چند جمله دیگه که کامل کننده اون هستن و بهشون میگیم پیرو.

مثال: وقتی او آمد، ما خوشحال شدیم. (جمله پیرو: او آمد / جمله پایه: ما خوشحال شدیم)

جملات پیرو انواع مختلفی دارن؛ مثلاً می تونن وصفی (مثل صفت عمل کنن)، قیدی (مثل قید عمل کنن) یا متممی باشن. اینا رو توی درس های دیگه هم بهشون اشاره شده، ولی حالا با دید دستوری دقیق تر بهشون نگاه می کنیم.

نکات کلیدی و پیشرفته دستور زبان فارسی دوازدهم: اصل مطلب!

حالا که یه یادآوری خوب از مباحث پایه داشتیم، بریم سراغ اون بخش هایی که مخصوص دوازدهم هستن و توی کنکور و امتحانات نهایی حسابی مهمن. اینا همون نکاتی هستن که با تسلط روشون، می تونید مطمئن باشید که تو بخش دستور، حرفی برای گفتن دارید و هیچ تستی شما رو غافلگیر نمی کنه.

فعل و ساختمان پیچیده تر آن

فعل، همونطور که گفتیم، مهم ترین بخش جمله ست و توی دوازدهم، باید با جزئیات بیشتری باهاش آشنا بشیم. از ساختار بن ها گرفته تا زمان های مختلف و انواع فعل ها، همه رو اینجا با هم بررسی می کنیم.

بن ماضی و مضارع: ریشه همه فعل ها

بن ماضی و بن مضارع، مثل ریشه درخت می مونن برای فعل ها. همه فعل ها از این دو تا بن ساخته میشن. شناسایی درستشون خیلی مهمه:

• بن ماضی: برای پیدا کردن بن ماضی، کافیه فعل رو به صورت سوم شخص مفرد ماضی ساده دربیاریم و نشانه ــَـد رو از آخرش برداریم. مثلاً رفت (او رفت)، بن ماضی ش رفت میشه. نوشت (او نوشت)، بن ماضی ش نوشت میشه.
• بن مضارع: برای پیدا کردن بن مضارع، یه راه آسون اینه که فعل رو به صورت امر دربیاریم و حرف بـ اولش رو حذف کنیم. مثلاً فعل می روم، امرش میشه برو، پس بن مضارعش رو هست. می نویسم، امرش میشه بنویس، پس بن مضارعش نویس هست.

شناخت دقیق بن ماضی و مضارع، پایه و اساس ساخت صحیح افعال با زمان های مختلفه و توی تست زنی کنکور، خیلی به دردتون می خوره. همیشه اول بن ها رو پیدا کنید.

شناخت دقیق زمان های افعال: گذشته، حال، آینده

فعل ها توی زبان فارسی کلی زمان و حالت مختلف دارن. اینجا مهم ترین هاشون رو مرور می کنیم:

1. افعال ماضی (گذشته):
   • ماضی ساده: یه کاری که توی گذشته انجام شده و تموم شده. (خوردم، رفتند)
   • ماضی استمراری: یه کاری که توی گذشته به صورت مرتب انجام می شده. (می خوردم، می رفتند)
   • ماضی التزامی: یه کاری که توی گذشته انجام شده ولی شک یا شرط توش هست. (خورده باشم، رفته باشند)
   • ماضی بعید: یه کاری که توی گذشته ای دورتر از یه کار دیگه انجام شده. (خورده بودم، رفته بودند)
   • ماضی نقلی: یه کاری که توی گذشته انجام شده ولی اثرش تا الان مونده. (خورده ام، رفته اند)
   • ماضی مجهول: وقتی فاعل جمله مشخص نیست و کار روی مفعول انجام شده. (خورده شد، گفته شد)
2. افعال مضارع (حال):
   • مضارع اخباری: یه کاری که الان یا توی آینده نزدیک داره انجام میشه. (می خورم، می روند)
   • مضارع التزامی: یه کاری که باید یا ممکنه الان یا توی آینده انجام بشه. (بخورم، بروند)
   • مضارع ساده (فقط برای شعر): مثل اخباریه ولی بدون می. (خورم، روند)
   • مضارع مجهول: مثل ماضی مجهول، ولی برای زمان حال. (خورده می شود، گفته می شود)
3. فعل آینده: این فعل از خواهـ + بن ماضی ساخته میشه. (خواهم رفت، خواهد نوشت)

مثال: دیروز باران باریده بود. (ماضی بعید) / شاید آمده باشد. (ماضی التزامی) / او هر روز می خواند. (مضارع اخباری)

انواع فعل از نظر گذر (لازم و متعدی)

فعل ها از نظر اینکه به مفعول نیاز دارن یا نه، به دو دسته تقسیم میشن:

• فعل لازم: فعلی که به مفعول نیاز نداره و با فاعل معنی اش کامل میشه. (او رفت. / بچه ها خوابیدند.)
• فعل متعدی: فعلی که برای کامل شدن معنی اش به مفعول نیاز داره. (او کتاب را خواند. / ما غذا خوردیم.)

برای تشخیص این دو نوع، می تونید چه کسی را/چه چیزی را رو از خودتون بپرسید. اگه جواب گرفتید، متعدیه، اگه نه، لازمه.

فعل معلوم و مجهول: فاعل معلوم یا نامعلوم

فرق این دو تا خیلی ساده س:

• فعل معلوم: وقتی انجام دهنده کار (فاعل) مشخص باشه. (من کتاب را خواندم.)
• فعل مجهول: وقتی انجام دهنده کار (فاعل) مشخص نباشه یا اهمیت نداشته باشه، و کار روی مفعول انجام شده باشه. (کتاب خوانده شد.)

برای تبدیل معلوم به مجهول، کافیه مفعول رو بیارید اول جمله و فعل رو هم به صورت مجهول (بن ماضی + شدن یا گردیدن یا فعل کمکی + بن ماضی) تغییر بدید. مثلاً معلم درس را درس داد میشه درس داده شد.

افعال ربطی (اسنادی) و مسند

افعال ربطی، برخلاف فعل های معمولی، انجام کار رو نشون نمیدن، بلکه یه حالت یا ویژگی رو به فاعل نسبت میدن. مهم ترینشون است، بود، شد، گشت، گردید هستن. کلمه ای که این افعال به فاعل نسبت میدن، مسند نام داره.

مثال: هوا سرد شد. (سرد: مسند) / او دانش آموز است. (دانش آموز: مسند)

افعال کمکی: همراهی با فعل اصلی

گاهی فعل اصلی برای بیان معنی کامل تر، به یه فعل دیگه کمک می گیره که بهش میگیم فعل کمکی. مثلاً دارم می روم (دارم: کمکی) یا خواهد رفت (خواهد: کمکی).

مطابقت فعل و فاعل: قواعد و استثنائات

توی زبان فارسی، فعل و فاعل معمولاً باید با هم مطابقت داشته باشن. یعنی اگه فاعل مفرد بود، فعل هم مفرد، و اگه فاعل جمع بود، فعل هم جمع. اما این قاعده همیشه ثابت نیست:

• اگه فاعل، موجودات غیرعاقل (حیوانات، اشیا) باشه و جمع باشه، فعل می تونه مفرد یا جمع بیاد. (کتاب ها خوانده شد/شدند.)
• اگه فاعل، اسم جمع مثل مردم یا گروه باشه، فعل می تونه مفرد یا جمع بیاد. (مردم آمدند/آمد.)

نقش های دستوری: تعمیق و تفاوت گذاری

حالا که فعل ها رو خوب شناختیم، برگردیم به نقش های دستوری و تفاوت های ظریف بینشون رو بررسی کنیم که توی تست زنی خیلی به درد می خوره.

فاعل: کی کار رو انجام داده؟

فاعل، انجام دهنده کاره. تشخیصش معمولاً آسونه. ممکنه آشکار باشه، یا به صورت ضمیر پنهان توی فعل باشه (مثل رفتم که من پنهانه).

مفعول: کار روی چی انجام شده؟

مفعول هم گیرنده کاره. مهم ترین نشانه مفعول، حرف را هست. اگه را توی جمله دیدید، کلمه قبلش مفعوله. (من کتاب را خواندم.)

اما یه نکته مهم در مورد را: گاهی را معنی برای یا به می ده و مفعولی نیست. به این میگن را فک اضافه. (تو را دست گیر؛ یعنی برای تو دست گیر)

متمم: همراه فعل یا اسم

متمم کلمه ایه که معنی فعل رو کامل می کنه و معمولاً بعد از حرف اضافه (به، از، با، در، برای، …) میاد. متمم ها چند نوع دارن:

• متمم اجباری: بعضی فعل ها حتماً به متمم نیاز دارن. (او به مدرسه رفت.)
• متمم اختیاری: بود و نبودش فرقی توی کامل شدن معنی فعل نداره. (او با عجله آمد.)
• متمم قیدی: متممی که نقش قید داره.
• متمم اسنادی: کلمه ای که بعد از فعل های ربطی میاد. (هوا از سرما یخ بست.)

قید: چگونگی، زمان و مکان

قید، اطلاعات بیشتری در مورد فعل (یا صفت و قید دیگه) به ما می ده. زمان، مکان، حالت، مقدار و … کار رو مشخص می کنه. مهم ترین تفاوتش با صفت اینه که صفت برای اسم میاد و قید برای فعل.

مثال: او تند می دوید. (تند: قید حالت) / ماشین تند (تند: صفت)

مسند: حالتی که به فاعل نسبت داده شده

مسند رو با افعال ربطی (است، بود، شد، گشت، گردید) شناسایی می کنیم. این کلمه، یه ویژگی یا حالتی رو به فاعل نسبت می ده. (هوا گرم است.)

تفاوت های ظریف بین متمم و قید

اینجا یکی از اون جاهاییه که خیلی ها قاطی می کنن. چطور متمم قیدی رو از قید اصلی تشخیص بدیم؟

یادتون باشه که اگه کلمه ای با حرف اضافه اومد و معنی چطور، کجا یا کی رو داد، بهش میگیم متمم قیدی. اما اگه بدون حرف اضافه اومد و همین معنی ها رو داد، قیده.

مثال: او با سرعت رفت. (با سرعت: متمم قیدی) / او سریع رفت. (سریع: قید حالت)

گروه اسمی و وابسته های آن

یه گروه اسمی، از یه هسته (اسم) و چند تا کلمه دیگه به اسم وابسته تشکیل میشه. وابسته ها دو دسته اند: پیشین (قبل از هسته) و پسین (بعد از هسته).

وابسته های پیشین: قبل از هسته

این کلمات قبل از هسته می آن و اطلاعات بیشتری بهمون میدن:

• صفت اشاره: این، آن، همین، همان. (این کتاب)
• صفت شمارشی: عددها. (دو کتاب)
• صفت مبهم: هر، همه، هیچ، چندین، فلان. (هر کتاب)
• صفت تعجبی: چه، عجب. (چه کتابی!)
• شاخص: کلماتی مثل آقا، خانم، دکتر، مهندس که قبل از اسم می آن و نقش اسمی خودشون رو از دست دادن. (آقا معلم، خانم دکتر)

وابسته های پسین: بعد از هسته

این کلمات بعد از هسته می آن:

• صفت بیانی: ویژگی هایی که با ی می تونیم به اسم اضافه کنیم. (کتاب خوب، دانش آموز باهوش)
• مضاف الیه: اسمی که بعد از یه اسم دیگه میاد و با یه ـِـ به اون وصل میشه. (کتاب علی، میز چوبی)
• بدل: یه کلمه ای که اطلاعات بیشتری در مورد اسم قبلش میده و میشه حذفش کرد. (سعدی، شاعر بزرگ شیراز، زندگی می کرد.)
• معطوف: کلمه ای که با و به کلمه قبلش عطف شده. (کتاب و قلم)
• تمییز: کلمه ای که ابهام رو برطرف می کنه. (یک من برنج)

حذف به قرینه: هنر ایجاز در کلام

یکی از مباحث مهم و کنکوری، حذف به قرینه هست. یعنی بعضی از کلمات یا اجزای جمله رو حذف می کنیم، چون معنی شون از بقیه جمله مشخصه و نیازی به تکرارشون نیست. این کار به ایجاز کلام کمک می کنه و جملات رو زیباتر می کنه.

حذف به قرینه دو نوعه:

• حذف لفظی: وقتی کلمه یا عبارتی توی جمله قبلی اومده و برای بار دوم حذفش می کنیم. (من کتاب را خواندم، او (کتاب را) نخواند.)
• حذف معنوی: وقتی کلمه یا عبارتی حذف شده، اما از معنی و مفهوم کلی جمله، می تونیم حدس بزنیم چی بوده. (سلام! (من به شما سلام می کنم.))

توی شعر و نثر ادبی، حذف به قرینه خیلی استفاده میشه و تشخیصش نیاز به دقت داره.

کاربرد نکات دستوری در تحلیل ادبی و تست زنی کنکور

فقط حفظ کردن این نکات کافی نیست؛ باید بدونیم چطور ازشون استفاده کنیم. دستور زبان فارسی یه ابزار قدرتمنده برای تحلیل دقیق تر متون ادبی و البته برای حل تست های کنکور.

اهمیت دستور زبان در درک آرایه های ادبی و مفهوم شعر و نثر

دستور زبان مثل یه عینک شفاف می مونه که بهمون کمک می کنه شعر و نثر رو عمیق تر ببینیم. مثلاً جابه جایی فعل و فاعل می تونه آرایه تقدیم و تأخیر رو بسازه و روی معنی جمله تأثیر بذاره. یا حذف بعضی اجزا، همون ایجاز، خودش یه زیبایی توی کلامه. وقتی ساختار جمله رو درست بشناسیم، منظور دقیق شاعر یا نویسنده رو بهتر می فهمیم و حتی آرایه های ادبی رو راحت تر تشخیص می دیم.

مثال: اگه بدونیم سعدی شیرین سخن بود یه فعل ربطی داره و شیرین سخن مسنده، بهتر معنی بیت رو درک می کنیم. یا وقتی جابه جایی ارکان رو در شعر ببینیم، می فهمیم که شاعر برای تأکید یا ایجاد وزن، این کار رو کرده.

راهنمای حل تست های دستور زبان کنکور: قلق های کنکوری!

تست های دستور زبان کنکور معمولاً چالشی هستن و نیاز به دقت و تکنیک دارن. چند تا نکته مهم:

• اول، صورت سؤال رو با دقت بخونید: بعضی وقت ها سؤال غلط رو میخواد نه درست رو!
• گزینه ها رو تک تک بررسی کنید: هیچ وقت عجله نکنید. هر گزینه رو جداگانه از نظر دستوری تحلیل کنید.
• به فعل جمله توجه کنید: فعل، کلید اصلی تشخیص خیلی از نقش های دستوریه.
• را رو جدی بگیرید: اگه را دیدید، بلافاصله کلمه قبلش رو مفعول در نظر نگیرید. حتماً بررسی کنید که را مفعولی هست یا فک اضافه.
• تمرین، تمرین، تمرین: هیچ چیزی جای تمرین و حل تست های زیاد رو نمی گیره. هر چقدر بیشتر تست بزنید، دستتون راه می افته.

نکات طلایی برای امتحانات نهایی: نمره ۲۰ تو مشتته!

توی امتحانات نهایی، سؤالات دستور معمولاً تشریحی هستن و از شما می خوان که نقش کلمات رو مشخص کنید یا مثلاً یه جمله رو از معلوم به مجهول تبدیل کنید. برای اینکه نمره کامل بگیرید:

• تعاریف رو خوب بلد باشید: بدونید فاعل چیه، مفعول چیه، تا بتونید توی جمله پیداشون کنید.
• همراه با مثال توضیح بدید: اگه ازتون خواستن مثلاً مسند رو توضیح بدید، حتماً با یه مثال واضح نشون بدید.
• خط به خط کتاب درسی رو بخونید: نکات دستوری توی کتاب درسی، اصلی ترین منبع سؤالات امتحانات نهایی هستن.
• تمرینات کتاب رو جدی بگیرید: حل کردن تمرینات کتاب درسی، بهترین راه برای آمادگی امتحانه.

تمرین و خودآزمایی: بسپار به خودت!

حالا که حسابی با نکات دستوری ادبیات دوازدهم آشنا شدیم، وقتشه که خودمون رو محک بزنیم. اگه توی هر قسمتی مشکل داشتید، برگردید و اون بخش رو دوباره بخونید. یادتون باشه که دستور زبان رو باید با تمرین یاد گرفت، نه فقط با خوندن.

تمرینات تشریحی

جملات و ابیات زیر را از نظر دستوری تحلیل کنید. (فاعل، مفعول، متمم، مسند، قید، نوع فعل و …) هرچه می توانید دقیق تر!

1. «دل من دیگر از این بازیچه گردون پیر است.»

پاسخ:

• دل من: گروه اسمی، هسته: دل، من: مضاف الیه
• دیگر: قید زمان
• از این بازیچه گردون: گروه متممی، حرف اضافه: از، هسته متمم: بازیچه، گردون: مضاف الیه، این: صفت اشاره
• پیر: مسند (فعل ربطی است حالت پیر را به دل من نسبت داده)
• است: فعل ربطی (اسنادی)

«باد وزید و برگ ها بر زمین ریخته شد.»

پاسخ:

• باد: فاعل (برای فعل وزید)
• وزید: فعل ماضی ساده، لازم، معلوم
• و: حرف ربط
• برگ ها: فاعل (برای فعل ریخته شد) / مفعول تبدیل شده به فاعل (در جمله مجهول)
• بر زمین: گروه متممی، حرف اضافه: بر، هسته متمم: زمین (نقش قید مکان)
• ریخته شد: فعل ماضی ساده مجهول (فعل کمکی شدن + صفت مفعولی ریخته)

«کتابی که دیروز خریده بودم، گم شد.»

پاسخ:

• کتابی: هسته گروه اسمی (مفعول برای فعل خریده بودم در جمله پیرو، فاعل برای فعل گم شد در جمله پایه)
• که دیروز خریده بودم: جمله پیرو (وابسته به کتابی، نقش وصفی). در این جمله:
  • که: حرف ربط
  • دیروز: قید زمان
  • (من): فاعل پنهان برای خریده بودم
  • خریده بودم: فعل ماضی بعید، متعدی، معلوم
• گم شد: فعل ماضی ساده لازم (حالت گم به کتابی نسبت داده شده)، اینجا گم در واقع نقش مسند داره و شد فعل ربطی است. (گاهی شدن با صفت به معنی ربطی و گاهی با اسم مجهول ساز است)

جمع بندی و نتیجه گیری

امیدوارم با خوندن این مقاله، یه دید جامع و کاربردی از نکات دستوری ادبیات دوازدهم پیدا کرده باشید و دیگه دستور زبان براتون اونقدرها هم سخت و پیچیده نباشه. همونطور که دیدید، دستور زبان فارسی یه مبحث خیلی شیرینه که اگه با روش درست و با حوصله یادش بگیریم، می تونیم ازش لذت ببریم و تو درس ادبیات و کنکور، حسابی بدرخشیم.

یادتون باشه که تسلط بر دستور، مثل یاد گرفتن الفبای یه زبانه؛ تا وقتی که الفبا رو کامل بلد نباشیم، نمی تونیم روان بخونیم و بنویسیم. پس این نکات رو جدی بگیرید، خوب تمرین کنید و ازشون برای تحلیل شعر و نثر و جواب دادن به تست ها استفاده کنید. این مقاله می تونه مرجع خوبی برای مرور و تثبیت این مباحث باشه. موفق باشید!