مراسم عروسی بهارنارنج؛ نمادی از فرهنگ شیراز

مراسم عروسی بهارنارنج یک آیین باستانی و دلنشین در شیراز است که پیوند عمیق مردم این شهر را با طبیعت و امید به زندگی نشان می دهد. این جشن نمادین، روایتگر مهربانی و شادمانی شیرازی هاست.

آقا، اصلاً شیراز رو باید تو فصل بهار دید، اونم وقتی عطر بهارنارنج تو هوا پیچیده. واقعاً یه چیز دیگه س! شهر پر از شعر و غزل میشه، باغ ها سبز میشن و درختای نارنج، انگار که لباس عروسی سفیدشون رو پوشیدن، جلوه خاصی پیدا می کنن. تو این حال و هوای رویایی، یه رسم خیلی قشنگ و قدیمی هست که شاید کمتر جایی مثلش رو دیده باشین؛ «مراسم عروسی بهارنارنج». این مراسم فقط یه جشن ساده نیست، یه جورایی نماد روحیه شاد و امیدوار مردم شیرازه، یه پیوند عمیق بین آدم ها و طبیعت. فکر کنین چقدر یه مردم می تونه مهربون باشه که حتی برای یه درخت هم جشن عروسی می گیره! این آیین، حکایت یه عشق بی نهایت به محیط زیسته که نسل به نسل توی رگ و ریشه شیرازی ها جاریه. می خوایم تو این مقاله بریم سراغ این آیین دوست داشتنی، ببینیم از کجا اومده، چطوری برگزار میشه و چرا اینقدر برای مردم شیراز مهمه.

بهارنارنج، روح و نماد شیراز

وقتی اسم شیراز میاد، ناخودآگاه عطر بهارنارنج تو ذهنمون می پیچه. واقعاً هم شهر شعر و ادب با همین عطر خوش، جون می گیره. درخت نارنج تو شیراز فقط یه درخت معمولی نیست؛ یه جورایی روح این شهره، نماد ظرافت، لطافت و البته سخاوت مردمش. می دونی، تو اردیبهشت ماه، وقتی پات به کوچه پس کوچه های شیراز می رسه، خصوصاً اونایی که خونه های قدیمی و باصفا دارن، یهو یه بوی شیرین و مست کننده می خوره به مشامت. اون موقع س که می فهمی بهارنارنج یعنی چی! این عطر، فقط یه بو نیست؛ یه خاطره س، یه حس زندگیه که آدم رو می بره به دوران خوش بچگی، به شیطنت های زیر سایه این درختا و بازی های قایم باشک توی باغ های پر از عطر.

درخت نارنج رو می تونی همه جای شیراز ببینی؛ از حیاط خونه های کاهگلی و تاریخی بگیر تا باغ های معروف و دلبری مثل باغ ارم که توش پر از درختای نارنجه، نارنجستان قوام با اون معماری بی نظیرش، یا باغ دلگشا که بوی بهارنارنجش آدم رو از خود بی خود می کنه. حتی توی خیابونا و بلوارها، این درختا با شکوفه های سفیدشون یه فرش قشنگ و معطر پهن کردن. انگار مهندسای شهری شیراز از همون قدیم می دونستن که چه گوهری دارن و چقدر این درخت تو زندگی مردمشون ریشه داره، برای همین همه جا کاشته بودنش. حتی تو اشعار حافظ و سعدی هم رد و نشون بهارنارنج رو می شه پیدا کرد.

از خود شکوفه های بهارنارنج هم که دیگه نگم براتون! این شکوفه ها فقط برای خوشگلی نیستن. ازشون کلی محصول خوشمزه و پر خاصیت به دست میاد. مثلاً عرق بهارنارنج که برای آرامش اعصاب و یه خواب راحت، حرف نداره. کافیه یه کوچولو ازش تو یه لیوان آب بریزی و شب قبل از خواب بخوری، می بینی که چقدر آرومت می کنه. شربت بهارنارنج خنک و گوارا هم که تو گرمای تابستون حسابی می چسبه و عطشت رو برطرف می کنه. مربای بهارنارنج هم که دیگه ته خوشمزگیه! یه مربای شیرین و بی نظیر که سر سفره صبحونه جون می ده و هر لقمه اش یه تیکه از بهشت شیرازه. این محصولات، فقط خوردنی نیستن؛ بخشی از هویت شیراز هستن و خیلی ها به عنوان سوغات معروف شیراز می برن تا عطر این شهر همیشه تو خونه شون باشه.

مادربزرگ های شیرازی هم که دیگه استاد استفاده از تک تک قسمت های نارنج هستن. اونا حتی پوست نارنج رو دور نمی ریزن! پوست نارنج رو خشک می کنن و تو زمستون باهاش خونه رو خوشبو می کنن یا حتی تو بعضی غذاها ازش استفاده می کنن تا عطر و طعم خاصی به غذا بده. یا مثلاً اگه سرما بخورین، دمنوش بهارنارنج براتون آماده می کنن که مثل یه داروی جادویی عمل می کنه. خلاصه که بهارنارنج، از شکوفه اش تا میوه اش، تو زندگی شیرازی ها حضور پررنگی داره و براشون خیلی عزیزه. انگار این درخت شده بخشی از خانواده شون.

ریشه ها و افسانه آیین: از دل قصه های کهن شیراز

هر آیین و رسم قدیمی، یه داستان شیرین پشتشه، یه ریشه که تو خاک باورها و قصه های مردم همون منطقه تنیده شده. «مراسم عروسی بهارنارنج» هم از این قاعده مستثنی نیست. اگه شانس بیارین و پای صحبت بزرگ ترها و مادربزرگ های شیرازی بشینین، حتماً این افسانه قشنگ رو براتون تعریف می کنن؛ افسانه یه درخت نارنج که یه سالی اصلاً میوه نداده بود، یا خیلی کم بار بود و دل صاحبش رو حسابی به درد آورده بود.

می دونی، قدیم ها اگه یه درختی بار نمی داد و بی ثمر بود، خب به چشم یه موجود بی خاصیت بهش نگاه می کردن و گاهی اوقات تصمیم به قطع کردنش می گرفتن. دقیقاً همین بلا سر این درخت نارنج قصه ما هم اومده بود. صاحب درخت که یه زنی بود، از دست درخت نارنجش حسابی شاکی بود و حسابی ازش دلخور شده بود. می گفت: «این درخت دیگه به چه دردی می خوره وقتی بار نمیده؟» برای همین تصمیم گرفته بود تبر رو برداره و کار درخت رو تموم کنه.

اما اینجا بود که مهربونی مردم شیراز خودش رو نشون داد. همسایه ها که از نیت زن خبردار شدن، سریع اومدن جلو و وساطت کردن. با هم اومدن در خونه زن و با کلی خواهش و التماس، گفتن: «آخه این چه کاریه خواهر؟ این درخت سال ها بهت میوه داده، حالا یه سال کم باره، باید قطعش کنی؟» شروع کردن به آروم کردن زن و قانع کردنش که از تصمیمش منصرف بشه. با کلی حرف و چرب زبونی و التماس، بالاخره دل زن رو نرم کردن و منصرفش کردن از اینکه به درخت آسیبی بزنه.

شیرازی ها می گن: «درخت هم مثل ما جون داره، بهش محبت کنین تا بهتون برکت بده.» این باور، ریشه مراسم عروسی بهارنارنج شده.

حالا برای اینکه درخت دوباره جون بگیره و پربار بشه و از این دلخوری و غصه دربیاد، چی کار کردن؟ یه فکری به سرشون زد که تو کمتر جایی می شه مثلش رو پیدا کرد: براش عروسی گرفتن! آره، درست شنیدی، مراسم عروسی! این داستان، فقط یه قصه ساده و کودکانه نیست؛ پر از نمادهای قشنگ و عمیقه. نشون می ده که مردم شیراز چقدر به طبیعت احترام می ذارن و حاضر نیستن به راحتی دل یه درخت رو بشکنن. این کار یه جور دیالوگ بین انسان و طبیعته؛ یه درخواست از زمین برای بخشش و باروری بیشتر. از طرفی، نماد امید و مهربونی هم هست. وقتی جمعی از همسایه ها و اهالی محله دور هم جمع میشن تا مشکل یه درخت رو حل کنن، نشون دهنده قدرت همدلی و نیروی جمعی تو حل مشکلاته. انگار اینجوری می خواستن بگن که اگه دست به دست هم بدیم، حتی یه درخت رو هم می تونیم از ناامیدی نجات بدیم و بهش زندگی دوباره ببخشیم. خلاصه که این افسانه، درس های قشنگی تو دل خودش داره که هنوزم بعد سال ها، برامون تازگی داره و بهمون یادآوری می کنه که چقدر باید با محیط زیستمون مهربون باشیم.

عروسی بهارنارنج: گام به گام در جشن زندگی و امید

خب، حالا که از ریشه ها و افسانه این مراسم گفتیم، بریم سراغ اینکه چطوری این جشن قشنگ برگزار می شه و چه جزئیاتی داره. اصلاً فکر کنین که تو یه روز آفتابی و پر از عطر بهار، یهو یه شور و هیجان خاصی توی کوچه تون می پیچه. بوی آش رشته یا آش انار میاد و می بینین که همسایه ها با شادی و خنده دور یه درخت نارنج جمع شدن. این یعنی قراره یه عروسی قشنگ و متفاوت برپا بشه، عروسی درخت بهارنارنج!

آماده سازی: همه با هم برای جشن درخت

برای این جشن، هیچ دعوت نامه رسمی و کارت عروسی ای تو کار نیست. همه چیز کاملاً خودجوش و مردمیه. وقتی تو محله ای مشخص می شه که یه درخت نارنج کم باره و نیاز به عروسی داره، مردم محله، خصوصاً خانم ها، خودشون دست به کار می شن. هرکسی یه گوشه کار رو می گیره. بعضی ها مسئول جمع آوری وسایل تزیین میشن، بعضی ها هم کمک می کنن تا وسایل مورد نیاز برای آش نذری آماده بشه. یه شور و هیجان خاصی تو محله میفته. بچه ها هم که دیگه از همه شادترن، دور هم جمع میشن، بازی می کنن و برای شرکت تو جشن آماده میشن. انگار که یه عید بزرگ تو راهه!

تزیین درخت: لباس عروس بهارنارنج

اولین قدم قشنگ تو این مراسم، تزیین درخته. درخت نارنج رو که حالا دیگه عروس مراسمه، با یه تور سفید یا پارچه های روشن و قشنگ می پوشونن. این تور نمادی از لباس عروسه و باعث می شه درخت حسابی دلربا و مجلسی به نظر بیاد. گاهی اوقات، روی تور و شاخه های درخت، گل های رنگی و روبان های شاد هم آویزون می کنن تا حس جشن و شادی بیشتر بشه و درخت جلوه ویژه ای پیدا کنه. واقعاً آدم دلش می خواد ساعت ها بشینه و این درخت قشنگ رو تماشا کنه. انگار یه تابلوی هنری زنده جلوی چشمهاتونه.

آیین کل کشیدن و واسنک خوانی: شور و حال شیرازی

حالا می رسیم به بخش هیجان انگیز و پر از شور مراسم: «کل کشیدن» و «واسنک خوانی». «کل کشیدن» یه صدای جیغ مانند و پر از شادیه که خانم های شیرازی برای ابراز خوشحالی و شور و هیجان به کار می برن. این صدا واقعاً خاص و شنیدنیه و یه جورایی امضای شادی های شیرازی هاست. وقتی این صدا بلند می شه، یعنی جشن شروع شده و همه باید شاد باشن!

همزمان با «کل کشیدن»، «واسنک» می خونن. واسنک ها ترانه های محلی شیرازی هستن که معمولاً طنزآمیزن و با لهجه شیرین شیرازی خونده میشن. این ترانه ها می تونن درباره عروس و داماد (البته اینجا درخت عروسه!)، یا درباره امید به زندگی، زیبایی طبیعت و آرزوی پرباری برای درخت باشن. اشعار واسنک ها معمولاً ساده و دلنشینن و هرکسی می تونه باهاشون ارتباط برقرار کنه. مثلاً ممکنه واسنک بخونن:

1. «نارنج یار جونم، شکوفه هاش مهمونم»
2. «ایشالا سال دگر، پر میوه و پر قند»
3. «تبر بزن، نبر، یار درختم، بیا شادی کنیم، یار سر و بختم»

این ترانه ها همراه با رقص و پایکوبی مردم، فضای مراسم رو حسابی شاد و پر انرژی می کنه. انگار همه ناراحتی ها و ناامیدی ها رو با این شور و حال از دل درخت و از دل خودشون دور می کنن و یه عالمه انرژی مثبت تو هوا پخش می شه.

پاشیدن شکرپنیر و نقل: شیرینی زندگی و برکت

تو هر عروسی ای رسمه که نقل و شیرینی پخش کنن، اینجا هم همینه! بعد از کلی رقص و آواز و پایکوبی، نوبت می رسه به پاشیدن شکرپنیر و نقل روی درخت و مهمون ها. شکرپنیر یه شیرینی محلی شیرازه که شبیه قند کوچیکه و معمولاً با طعم های مختلف درست می شه. پاشیدن شکرپنیر و نقل، نمادی از برکت، شیرینی زندگی و خوشبختیه. با این کار، آرزو می کنن که هم زندگی درخت دوباره پر از میوه و برکت بشه و هم زندگی همه آدم هایی که تو این جشن شرکت کردن، پر از شیرینی و شادی باشه. تصور کنین که دونه های سفید شکرپنیر مثل برف روی شکوفه های سفید نارنج می شینن، چه منظره قشنگ و دلنشینی میشه! این لحظه، یکی از زیباترین بخش های مراسمه.

آیین نمادین تبر و التماس از درخت: دیالوگ با طبیعت

یکی از عجیب ترین و در عین حال عمیق ترین قسمت های مراسم، آیین نمادین تبر و التماس از درخته. این بخش، قلب تپنده مراسمه. اون زن یا صاحب درخت که اولش می خواست درخت رو قطع کنه، حالا میاد و جلوی همه، یه تبر رو نمادین به سمت درخت می بره، انگار که هنوز ازش دلخوره یا می خواد درخت رو بترسونه! اما همین که تبر رو بالا می بره، همه همسایه ها و کسایی که تو جشن هستن، سریع میان جلو و دستش رو می گیرن.

با کلی التماس و خواهش از اون فرد، سعی می کنن منصرفش کنن و به درخت می گن که: «ناراحت نباش عزیزم، ما نمی ذاریم بهت آسیب بزنه، تو قول بده سال دیگه پربار باشی و ما رو با میوه های خوشمزه ات شاد کنی!» این صحنه، یه جور دیالوگ قوی و تاثیرگذار بین انسان و طبیعت رو نشون می ده. یه یادآوریه که ما آدما چقدر به طبیعت وابسته هستیم و چقدر باید بهش احترام بذاریم. انگار اینجوری از درخت خواهش می کنن که گذشته رو ببخشه و دوباره سخاوت خودش رو نشون بده. این بخش واقعاً تکان دهنده س و عمق رابطه مردم شیراز با طبیعت رو به خوبی نشون می ده؛ رابطه ای که بر پایه احترام و عشق بنا شده.

برپایی دیگ آش یا سفره غذا: دورهمی و نذری

بعد از تموم شدن این همه شور و هیجان و مراسم های نمادین، نوبت به دورهمی و شکم گردی می رسه! معمولاً تو این مراسم ها، یه دیگ بزرگ آش بار می ذارن، آشی که با صلوات و نیت خیر پخته شده. آش نذری تو فرهنگ شیراز و کلاً ایران، جایگاه ویژه ای داره. می تونه آش رشته باشه، آش سبزی شیرازی، یا حتی آش انار. همه دور هم جمع میشن، آش می خورن، چای می نوشن، گپ می زنن و از بودن کنار هم لذت می برن.

این دورهمی، علاوه بر اینکه یه فرصت برای استراحت و غذا خوردنه، به تقویت روابط اجتماعی و همبستگی بین مردم محله هم کمک می کنه. تو این فضاهای صمیمی، آدم ها از حال هم خبردار میشن، مشکلاتشون رو با هم در میون می ذارن و حس می کنن که تنها نیستن. خلاصه که این جشن با خوردن یه آش خوشمزه و صمیمی، به پایان می رسه و خاطره شیرینش تا سال ها تو ذهن آدم می مونه. یه روز پر از عطر، رنگ، شادی و مهربونی که فقط تو شیراز می شه تجربه اش کرد.

چرا این مراسم مهم است؟ نمادهای عمیق در فرهنگ شیراز

شاید برای خیلی ها سوال پیش بیاد که چرا «مراسم عروسی بهارنارنج» اینقدر مهمه و هنوزم بعد سال ها با این همه شور و حال برگزار می شه؟ دلیلش اینه که این آیین فقط یه جشن ساده نیست، پر از پیام های عمیق و نمادهای ارزشمنده که تو رگ و ریشه فرهنگ شیراز تنیده شده. این مراسم یه جورایی آینه زندگی و باورهای مردم این شهره.

احترام به طبیعت و پایداری محیط زیست

این مراسم در وهله اول، یه درس بزرگه درباره احترام به طبیعت و حفظ محیط زیست. شیرازی ها با این کار نشون می دن که درخت ها فقط منبع میوه و سایه نیستن، بلکه موجودات زنده ای هستن که باید بهشون احترام گذاشت و ازشون مراقبت کرد. تو دنیای امروز که خیلی ها به طبیعت بی توجهی می کنن و به محیط زیست آسیب می زنن، این آیین یه یادآوریه قویه برای پایداری محیط زیست و اینکه باید با زمین و هر موجودی که روش زندگی می کنه، مهربون باشیم. انگار می خوان بگن: «درخت هم مثل ما جون داره، بهش محبت کنین تا بهتون برکت بده و زندگی تون رو سرشار از خوبی کنه.» این دیدگاه، یه جور فلسفه زندگیه که تو شیراز جریان داره.

تقویت همبستگی اجتماعی

یکی دیگه از جنبه های خیلی مهم مراسم عروسی بهارنارنج، تقویت همبستگی اجتماعیه. وقتی مردم یه محله برای یه هدف مشترک دور هم جمع میشن و یه جشن رو با تمام وجودشون برگزار می کنن، روابطشون حسابی قوی تر می شه. این مراسم فرصتیه برای اینکه همسایه ها بیشتر همدیگه رو بشناسن، با هم گپ بزنن، مشکلات رو کنار بذارن و از کنار هم بودن لذت ببرن. تو این دورهمی ها، حس تعلق به جامعه و محله تقویت می شه و این خیلی مهمه. انگار اینجوری ریشه های دوستی و همسایگی رو آبیاری می کنن و نمی ذارن خشک بشن.

حفظ میراث ناملموس

«مراسم عروسی بهارنارنج»، بخشی از میراث ناملموس و آداب و رسوم شیراز محسوب میشه. میراث ناملموس یعنی همون آداب و رسوم، قصه ها، آهنگ ها، رقص ها و باورهایی که نسل به نسل از پدربزرگ و مادربزرگ به نوه و نتیجه منتقل می شن و هویت یه جامعه رو می سازن. با برگزاری این مراسم ها، این سنت های قدیمی زنده نگه داشته می شن و به نسل های آینده هم منتقل میشن. اینجوری، بچه ها از همون بچگی با ریشه ها و فرهنگ غنی شهرشون آشنا میشن و یاد می گیرن که چقدر این آداب و رسوم ارزشمند هستن و باید ازشون مراقبت کنن. این حفظ میراث، یه جور مسئولیت اجتماعیه.

مظهر روح شاد و امیدوار شیرازی ها

شیرازی ها به شاد بودن، خوش گذرانی و امیدواری معروفن. اصلاً اگه یه شیرازی باشی و ناامید، یه چیزی کمه! این مراسم به خوبی این روحیه رو نشون می ده. حتی وقتی یه درخت کم باره و ظاهراً یه مشکله بزرگه، شیرازی ها به جای ناامیدی و قطع درخت، براش جشن می گیرن و بهش امید می دن. این یعنی دید مثبت به زندگی، یعنی حتی تو دل مشکلات هم می شه شادی و امید رو پیدا کرد. مراسم عروسی بهارنارنج، آینه روح شیرازی هاست که همیشه سعی می کنن نیمه پر لیوان رو ببینن و با لبخند با چالش های زندگی روبرو بشن. این روحیه شاد، خودش یه جور گنجینه فرهنگی محسوب میشه که تو شیراز می تونی پیداش کنی.

عروسی بهارنارنج امروز: از خانه تا جشنواره

شاید فکر کنین که این مراسم های قشنگ فقط تو قصه ها و فیلم های قدیمی پیدا می شن و دیگه خبری ازشون نیست، اما نه! «عروسی بهارنارنج» هنوزم تو شیراز زنده و برقراره. شاید نه به گستردگی قدیم و تو هر خونه ای، ولی تو خیلی از خونه های قدیمی و باغ هایی که درخت نارنج دارن، این آیین با همون شور و حال قدیم برگزار می شه. تصور کنین که تو یه خونه باصفای شیرازی هستین و یهو می بینین که مادربزرگا و خاله ها و عمه ها دارن آماده میشن تا برای درخت حیاط عروسی بگیرن! این حس و حال رو فقط باید از نزدیک دید و تجربه اش کرد، یه حس ناب و دوست داشتنیه.

البته فقط تو خونه ها نیست که این مراسم برگزار می شه. خوشبختانه این آیین قشنگ راهش رو به جشنواره ها و برنامه های عمومی هم باز کرده. حالا دیگه هر سال «جشنواره بهارنارنج» تو شیراز برگزار می شه و مردم می تونن تو فضای عمومی هم این عطر، رنگ و شور رو تجربه کنن. تو این جشنواره ها، علاوه بر اجرای مراسم نمادین عروسی بهارنارنج، محصولات مختلفی که از این شکوفه دوست داشتنی به دست میاد هم عرضه می شه. از عرق بهارنارنج بگیرین تا مربا و شربتش. این جشنواره ها یه فرصت عالی برای گردشگرا هم هستن که از نزدیک با این فرهنگ غنی آشنا بشن و ببینن که مردم شیراز چقدر به آداب و رسومشون پایبندن. این برنامه ها به جذب گردشگری فرهنگی شیراز خیلی کمک می کنه و تصویر این شهر رو به عنوان یه شهر زنده و پر از فرهنگ و نشاط تقویت می کنه.

باید به این نکته مهم هم اشاره کنم که احیای این آیین ها و زنده نگه داشتنشون، کار آسونی نیست و نیاز به تلاش و همت زیادی داره. آدم هایی هستن که تمام عمرشون رو وقف این کار کردن و برای زنده نگه داشتن این گنجینه های فرهنگی زحمت کشیدن. مثلاً زنده یاد استاد حیدرپورفرد، هنرمند شاهنامه خوان و روایتگر فرهنگ عامه معاصر شیراز، یکی از کسایی بود که نقش پررنگی تو احیای مراسم سنتی «عروسی درخت نارنج» و خیلی از آیین های دیگه شیرازی داشت. ایشون و امثال ایشون هستن که نمی ذارن این گنجینه های فرهنگی به دست فراموشی سپرده بشن و با تلاش و عشقشون، این سنت ها رو به نسل های بعدی منتقل می کنن. به نظرم خیلی مهمه که ما هم به عنوان نسل جدید، با این آداب و رسوم قشنگ آشنا بشیم، قدرشون رو بدونیم و کمک کنیم که زنده بمونن و به نسل های آینده هم برسن.

نتیجه گیری

خلاصه که «مراسم عروسی بهارنارنج»، فقط یه آیین قدیمی تو شیراز نیست؛ یه جور قلب تپنده فرهنگ شیراز و نماد روحیه مردم این شهره. این مراسم نشون می ده که شیراز فقط شهر حافظ و سعدی و باغ های قشنگش نیست، بلکه یه سرزمینه که توش آداب و رسوم زنده و داستان های پر از معنا وجود داره. از اون افسانه قدیمی درخت نارنج کم بار بگیرین تا شور و حال «کل کشیدن» و «واسنک خوانی»، همه و همه یه پیام دارن: «همیشه امید داشته باش، مهربون باش، و به طبیعت احترام بذار.»

اگه تا حالا شیراز رو تو فصل بهار ندیدین و عطر بهارنارنج رو تو کوچه پس کوچه هاش حس نکردین، حتماً یه سفر به این شهر زیبا رو تو برنامه هاتون بذارین. می تونین تو اردیبهشت ماه و حوالی هفته شیراز به این شهر سفر کنین و تو جشنواره های بهارنارنج شرکت کنین. قول می دم تجربه بی نظیری از فرهنگ غنی، مهربونی مردم و البته عطر دلنشین بهارنارنج پیدا کنین که تا سال ها تو ذهنتون حک می شه. شیراز با تمام زیبایی ها و آیین های قشنگش، منتظرتونه تا با قصه ها و عطر گل هاش، دلتون رو ببره و یه خاطره فراموش نشدنی براتون بسازه.