رضا داوودنژاد؛ قربانی بدن سالاری یا نفرت از بدن؟

حالا کلینیک های زیبایی چون قارچ در سراسر این شهرها می رویند و اگر کمبود دارو و اقلام اساسی برای نجات جان انسان ها به چشم می خورد کسی با کمبود ژل و بوتاکس و … روبرو نیست.

مرحوم رضا داوودنژاد اولین قربانی بدن سالاری نبود. آخرینش نیز نخواهد بود. تنها تفاوت او با سایر قربانیان شهرت اوست. میل مفرط به لاغری؛ حالا چنین فاجعه ای را آفریده است.

ماجرا از کجا آغاز شد؟

خاطرم هست سال ها قبل در زمان اولین پیوند کبد رضا داوودنژاد صحبت از این بود که از کار افتادن کبد وی به مصرف قرص لاغری بازمی گردد. بعدها خودش در گفتگویی با رسانه ها این موضوع را تکذیب کرد و دلیل این اتفاق را بای پس روده اعلام کرد.او این عمل را عملی اشتباه خواند و توضیح داد به دلیل وسعت ناحیه عمل، کبد وی تحت فشار قرار گرفته و عوارض ناشی از این اتفاق نیز به درستی از سوی پزشکان تشخیص داده نشده است.

عوارضی چون بی حالی و بی اشتهایی که اتفاقا مورد تشویق خودش و پزشکان معالجش قرار می گرفته، در حقیقت زنگ های خطری بوده که کبد به صدا درآورده بود اما شنیده نشد. تنها تجویز در این دوره حیاتی نیز قرص ویتامین بود.

در نهایت کبد او که در مدت زمانی کوتاه، 90 کیلو وزن کم کرده بود از کار می افتد و او در سیزده سالی که پس از این اتفاق فرصت زیستن داشت با عوارض این لاغری غیراصولی دست و پنجه نرم کرد. کافی است فیلم های او را ببینید که چطور درباره ی بزرگی بدنش صحبت می کند. حتی در ویدیویی کوتاه دارد با یکی از فوتبالیست های مطرح. عرصه ی شوخی اما شوخی درباره ی بدن اوست. انگار متر و معیار مشخص است و بدنی که خارج از این متر و معیار قرار گیرد، می تواند محلی برای شوخی و خنده باشد. هدف این جا یافتن مقصر نیست، مقصر اصلی را همه می شناسند. مقصر اصلی مافیایی است که صنعت زیبایی را به محلی برای کسب درآمدهای هنگفت بدل کرده است. رضا داوودنژاد تنها کسی نیست که در اثر میل مفرط به لاغری جانش را از دست داد. خاطرم هست که مادر یکی از دوستانم در دهه ی سی زندگی؛ درست یک روز پس از عمل لاغری موسوم به ساکشن جان خود را از دست داد و نتیجه ی بررسی ها نشان می داد وی دچار آمبولی شده است .

زنگ خطر از سال ها قبل به صدا درآمده اما در غیاب سیاست گذار دلسوز در عرصه ی بهداشت و درمان؛ موج تبلیغات برای بیزاری از بدن در کنار بدن سالاری مورد تبلیغ توفنده تر می شود.

لازم نیست زیاد جستجو کنید. آبان ماه سال گذشته سه زن در جریان سه عمل جداگانه برای لاغری و زیبایی جانشان را از دست دادند اما کجاست آماری که نشان دهد هر ساله عمل های زیبایی و لاغری چه تعداد قربانی می گیرد؟

در کشوری که «بدن» تبدیل به عرصه ی عمومی جدال سیاستگذاران با مردم شده و محدوده ی بدن هر روز بیشتر از دیروز شاهد صدور بخشنامه و دستور است، تبلیغات عمومی چنان بر عمل های زیبایی و لاغری استوار است که گویی هیچ مسیولیتی جز زیباتر شدن در این جامعه وجود ندارد . حالا به جای عبارت پزشک و بیمار شاهد همنشینی عبارت پزشک و زیباجو هستیم. نکته اینجاست که مغز متفکر صنعت زیبایی، حتی دست به ابداع واژه نیز زده است و زیباجو را به واژه ای جاافتاده در این عرصه بدل نموده.

نتیجه ی تبلیغات جهنمی برای نفرت از بدن با هدف ساختن بهشتی غیرواقعی برای ان ها که از خود بیزارند در بهترین حالت شباهت عجیب آدم هایی است که صورت و بدن را عرصه ی تاخت و تاز پزشکان زیبایی کرده اند. در بدترین حالت نیز مرگ است که در می زند.

اطراف تان را ببینید. چه تعداد گونه های برجسته، ابروهای کادر شده، لب های ژل خورده، موهای کاشته شده و بدن های نحیف تراشیده شده را می بینید؟ فاجعه اما آنجاست که طراحان لبخند و کامپوزیت دندان وقتی برای سرخاراندن ندارند اما آمارهای ارایه شده از سوی مرکز پژوهش های مجلس نشان می دهد هر ایرانی حداقل 6 دندان پوسیده دارد؛ افراد 30 تا 40 ساله که در سن فعالیت اجتماعی هستند، 12 تا 13 دندانِ ازدست رفته دارند و در گروه سنی بالای 65 سال نیز بیش از 55 درصد افراد دیگر هیچ دندانی برایشان باقی نمانده.

تراژدی تنها به این ماجرا ختم نمی شود. ما با تراژدی عمیق تری روبرو هستیم. غم انگیز ماجرا این جاست که بی سابقه ترین موج مهاجرت پزشکان متخصص و پرستاران کاربلد و کادر درمان در ایران شکل گرفته است. گروهی به دنبال تحقق رویاهایشان، جغرافیا را عوض می کنند و گروهی دیگر برای دستیابی به آرزوهایشان از حوزه ی تخصصی و کاری شان مهاجرت می کنند. شهریور ماه سال گذشته بود که مقدسی، رییس نظام پزشکی دامغان زبان به شکوه گشود و گفت متخصص قلبی را می شناسند که تزریق بوتاکس انجام می دهد؛ متخصص داخلی که کلینیک زیبایی زده و انبوه پزشکانی که از کار تخصصی شان فاصله گرفته و کار جانبی می کنند.او این اتفاق را ناشی از سیاستگذاری غلط وزارت بهداشت دانسته بود.

حالا سیاست های اشتباه و میل مفرط به درآمدزایی از قبال تولید نفرت از بدن ، دامان همه را گرفته است.اگر تا دیروز عمل بینی و گونه و پلک جوانسازی پوست و … باب بود امروز افزایش شدید شمار عمل های بای پس معده و روده و پیکرتراشی و … نشان از پیشروی دست اندرکاران این صنعت در محدوده ی بدن ها دارد.

آماری مدون از میزان عمل های لاغری و زیبایی ندارم اما کافی است به مطب گمنام ترین پزشکان مراجعه ای داشته باشید تا با شمار کسانی مواجه شوید که قبل از شما برای انجام این عمل ها نوبت گرفته اند. اتفاقا این وظیفه ی اصلی سیاستگذار بهداشت و درمان در ایران است که با اعلام این آمار و انتشار شمار کسانی که در این مسیر جان شیرینشان را از دست می دهند، به جامعه بگوید در این مسیر چه خطراتی نهفته است.

تردیدی نیست صدها زن و مرد به سرنوشت ناگوار رضا داوودنژاد مبتلا شده اند. همان ها که راه میان بر را برای زیبایی و نه سلامتی برمی گزینند. حکایت تلخی است حکایت بدن های دوست نداشته شده. روایت رنجی که آدمیان از بدن های تحمل ناپذیر می برند. بدن ها هم عرصه میدان جنگ سیاستگذار است و هم عرصه تاخت و تاز مالکانشان. هر دو این بدن را برنمی تابند و تلاش در تغییر شکل آن دارند. مرگ نابهنگام رضا داوودنژاد بیش از پیش روشن کرد ما ابزاری جز بدن مان برای زندگی نداریم. باید همه با تمام توان مان از این جبهه عقب نشینی کنیم؛ برای نجات فردای همین جامعه.

223223