جشنواره فیلم فجر نه اعتباری برای سینمای ایران باقی گذاشته، نه افراد معتبر را در این صنف، ماندگار می کند

به گزارش امسیرو اما آنچه در سال های اخیر شاهد هستیم چیزی جز افول رو به فزون سینما و فیلم های حاضر در جشنواره نیست. این در حالی است که پس از سال ها تجربه در برگزاری این جشنواره، نه در اجرا و برپایی، نه در انتخاب فیلم ها و نه در داوری آثار نتوانسته ایم در عیار یک جشنواره که داعیه بین المللی بودن دارد عمل کنیم.

به نوشته روزنامه شرق، می دانیم که برگزاری جشنواره چه مرارت هایی دارد اما اگر قرار است جشنواره فیلم فجر یک محفل بین المللی و یک دورهمی بزرگ برای معرفی آثار سینمایی باشد پیش از هرچیزی می بایست شرایط برگزاری آن در شان نام و نشان آن باشد اما دریغ که هنوز نه از خانه جشنواره خبری است و نه رعایت آداب و اصول تشریفات در کلاس یک جشنواره انجام می شود. از بدیهیاتی مانند نصب بیلبوردهای جشنواره که تازه در روزهای دوم و سوم انجام می شود تا برنامه ریزی هایی که اغلب جز خستگی برای حاضران باقی نمی گذارد. نکاتی که البته هر سال بیان می شود اما کماکان شاهد تداوم آنها هستیم.

هییت انتخاب: با نگاهی به فیلم های حاضر در چهل ودومین جشنواره فیلم فجر این سوال پیش می آید که اگر اینها فیلم های منتخب هییت داوران هستند پس فیلم های انتخاب نشده چه شرایط اسفباری داشته اند؟ چگونه برخی از این فیلم ها برای حضور در جشنواره و سودای سیمرغ در نظر گرفته شده اند؟ در هییت انتخاب چه نوع تفکر و چه تخصص هایی وجود دارد که این چنین انتخاب هایی داشته اند؟ اینکه بگوییم می خواستیم برای تمام سلیقه ها و ژانرها حداقل یک فیلم وجود داشته باشد آیا توجیه مناسبی است برای حضور برخی از فیلم های درجه سه در جشنواره؟ آیا وقت و زمان مخاطبی که قرار است فیلمی در کلاس جشنواره ببیند اهمیت دارد؟ کافی بود تا هییت انتخاب دقایقی در خانه جشنواره حضور می یافتند و نظرات منتقدان و اهالی رسانه و حاضران را می شنیدند. سینما چراغی است در افق یک جامعه که با به تصویر کشیدن مفاهیم بزرگ اجتماعی، فرهنگی و اخلاقی می تواند در تعالی و توسعه یک کشور گام بردارد اما آیا فیلم های حاضر در جشنواره می توانند چنین ادعایی داشته باشند؟

هییت داوری: در جشنواره امسال اتفاق جدیدی هم رخ داد و آن اینکه اعضای هییت داوران روز هشتم جشنواره معرفی شدند یعنی زمانی که آرای خود را ارایه کرده بودند. سینما یک هنر عام است که هرکس نگاهی متفاوت به آن دارد. یکی از ویژگی های هر هنری مقبولیت عام است، همان چیزی که در سال های گذشته بخشی تحت عنوان آرای مردمی در جشنواره وجود داشت که از دوره چهلم، این بخش به دلایل نامعلوم حذف شد. اقدامی که بخش مهمی از ویژگی های مردمی بودن جشنواره را از بین برد.

پایان سخن: آنچه بیان شد بخشی از مصایبی است که بر جشنواره سینمایی ایران می رود و بیان اینها از سر دغدغه برای این هنر شریف است. سینما یک صنعت فرهنگی بزرگ است که می تواند جامعه ای را در مسیر رشد و تعالی قرار دهد. اعتبار و ارزش هر جشنواره ای بر محتوای آن و آثار حضوریافته در آن است. نباید با برخوردهای سلیقه ای و مقررات غیرحرفه ای راه این محفل هنری را به بیراهه ای کشاند که نه اعتباری بر آن بماند و نه حظی از سینما. بدون شک روند موجود نه تنها خدمتی به سینما نمی کند بلکه بزرگان آن را به حاشیه می راند چیزی که دیگر به عیان می بینیم. اگر بناست جشنواره فیلم فجر آوردگاه و ویترین سینمای ایران باشد بگذاریم این درخت ریشه دار در هوایی تازه تنفس کند. بگذاریم جشنواره فیلم فجر با شکوفایی خود عیاری باشد برای ریل گذاری یک سینمای خوب.

23302

جشنواره فیلم فجر نه اعتباری برای سینمای ایران باقی گذاشته، نه افراد معتبر را در این صنف، ماندگار می کند