«ما باید به کشور اول منطقه تبدیل شویم. به عنوان یک ایرانی وقتی می بینم خارجی ها در چه نقطه ای هستند برای من افت است. می گویم چرا باید آنها آنجا باشند ما اینجا باشیم؟».
به گزارش امسیرو حسین حقگو در یادداشتی در شرق نوشت: «ما باید به کشور اول منطقه تبدیل شویم. به عنوان یک ایرانی وقتی می بینم خارجی ها در چه نقطه ای هستند برای من افت است. می گویم چرا باید آنها آنجا باشند ما اینجا باشیم؟». (مسعود پزشکیان – آغاز سال تحصیلی در دانشگاه تهران)
حسرت و سؤال آقای پزشکیان حرف دل مردم این سرزمین است و چه بسا بیشتر؛ چراکه گروهی بزرگ از این مردم گوی سبقت را از ایشان ربوده و در غم عقب ماندگی از پیشرفت و توسعه و غرق در ناسیونالیسمی رمانتیک یا به تعبیری «بی جاساز» خود را کشوری «اروپایی» تصور می کنند که از بد روزگار و تصادف جغرافیایی سر از خاورمیانه درآورده اند (پیدایش ناسیونالیسم ایرانی – ضیا ابراهیمی). آقای پزشکیان در مقام رئیس جمهور اینک اما باید به جز سخنان کلی راهکارهای ملموس و مشخصی برای گذار از این حسرت ها و سؤال های تاریخی عرضه کند.
اینکه مثلا گره زدن یکسره تعاملات اقتصاد سیاسی خارجی کشور به اصطلاح به «محور شرق» کدام امکان و دریچه را رو به سوی توسعه و پیشرفت این سرزمین و «اول» شدنش در منطقه می گشاید و به همان جوانان نخبه حاضر در نشست دانشگاه تهران و هزاران هزار فارغ التحصیل مستعد و شهروندان بااستعداد دیگر کار و آینده ای بهتر را نوید می دهد؟!
فارغ از مسائل و موضوعات داخلی در عرصه خارجی (با درک بداقبالی ایشان در آوارشدن انواع حوادث و رویدادهای تلخ و ناگوار منطقه ای در همان ابتدای به دست گیری قدرت) نگاه و راهکار ایشان برای دستیابی به توسعه اقتصادی کشور در ارتباط با سیاست خارجی چیست؟ کشوری که کل صادرات نفتی و غیرنفتی آن به ۹۰ میلیارد دلار هم نمی رسد و کشورهای اطرافش چند برابر آن صادرات داشته اند (امارات ۴۵۰ عربستان ۴۰۰ ترکیه ۲۵۰ و قطر ۱۰۰ میلیارد دلار).
در این مدت عمده تأکید ایشان روابط با روسیه و چین و پیمان های شانگهای و بریکس و… بوده است. چنان که در سفر اخیرشان به ترکمنستان و در دیدار با رئیس جمهور روسیه بر «صمیمانه و راهبردی» بودن روابط دو کشور و امضای هرچه زودتر «سند راهبردی» تأکید کردند و اینکه ایران و روسیه «ظرفیت های متقابل و مکمل خوبی دارند و… مواضع ما در دنیا خیلی نزدیک تر از دیگران به یکدیگر است» (سایت ریاست جمهوری- ۲۰/۷). این در حالی است که به لحاظ اقتصادی ایران و روسیه با توجه به نفتی بودن اقتصاد هر دو کشور و اتکای آنها به صنایع منبع پایه رقیب یکدیگرند و به لحاظ سیاسی نیز روابطشان خالی از چالش های جدی نیست (طرفداری از آذربایجان در موضوع دالان زنگزور دفاع از مواضع امارات درباره جزایر ایران و…).
بی شک رابطه با دو قدرت شرقی و پیمان هایی همچون بریکس و شانگهای و اوراسیا امری مهم و فرصتی برای کشورمان است اما مشروط بر آنکه این روابط در چارچوب منافع ملی و متناسب با نیازمندی های کشور برای حضور در زنجیره های ارزش منطقه ای و جهانی تعریف شود (کاری که اقتصادهای نوظهور مانند هند برزیل آرژانتین اندونزی و… در میانه دعواهای چین و روسیه و آمریکا می کنند) نه آن چنان که رئیس جمهور روسیه می خواهد «نظم نوین جهانی جدید برای متحدان مسکو ایجاد کند تا با غرب مقابله کنند» (دنیای اقتصاد-۲۲/۷) و متأسفانه نگاه غالب در سرفصل «سیاست خارجی» برنامه هفتم توسعه (مواد ۱۰۰ و ۱۰۱) نیز همین است. چنان که در بند الف ماده ۱۰۱ بر «تمرکز بر پیوندهای اقتصادی با همسایگان و کشورهای آسیایی آفریقایی آمریکای لاتین و قدرت های نوظهور و سازمان های بین المللی از جمله سازمان همکاری شانگهای» و «کمک به ارتقای جایگاه جمهوری اسلامی ایران در سطوح منطقه ای و بین المللی با تأکید بر استفاده از ظرفیت سازمان های شانگهای بریکس اکو و اتحادیه اقتصادی اوراسیا و…» تأکید شده است و اشاره ای به همکاری با کشورهای غربی به عنوان کشورهای صاحب سرمایه علم و تکنولوژی نشده که جامعه ایران به شدت به آنها نیازمند است. آن چنان که مرکز آمار از تنها ۶۸۷ میلیون دلار سرمایه گذاری خارجی در سال ۱۴۰۱ در کشورمان خبر می دهد و اوج این سرمایه گذاری ها در دو دهه اخیر را مربوط به سال ۹۱ با ۴.۵ میلیارد دلار ذکر می کند. این در حالی است که برای تحقق رشد هشت درصدی برنامه هفتم توسعه به گفته خود آقای پزشکیان نیاز به ۱۰۰ میلیارد دلار سرمایه خارجی است (و البته معادل ۱۰۰ میلیارد دلار نیز سرمایه داخلی). سرمایه ای که در درجه اول نیازمند امنیت است (زیرشاخص های: ثبات اقتصاد کلان تضمین حقوق مالکیت فرهنگ وفای به عهد شفافیت و سلامت اداری ثبات و پیش بینی پذیری مصونیت جان و مال شهروندان از تعرض و…) و آخرین گزارش پایش امنیت سرمایه گذاری مرکز پژوهش های مجلس از وخیم بودن این مؤلفه در بهار امسال خبر می دهد: ۵.۷۷ از ۱۰ (۱۰ بدترین حالت).
اگر امروز رئیس صندوق توسعه ملی از بحران عمیق در این صندوق توسعه ای سخن می گوید صندوقی که البته ظاهرا کف گیر آن نیز به ته دیگ خورده و از ۱۶۰ میلیارد دلار ورودی آن تنها ۱۵ میلیارد دلار باقی مانده (اعتماد- ۱۸/۷) و البته فشارهایی که همین ته مانده را هم تخلیه کنند ناشی از این نیاز حیاتی به سرمایه است و کویر داغی که در چشم انداز است: «راستی این نهال نوپای غرس شده برای ثمردهی به نسل آتی حال بی هیچ تغذیه ای آن هم در منطقه داغ کویر و زیر تیغ تیز شاخه آویزانان و صف طویل سبد میوه چینان تا چه روزی امکان حیات و مانایی دارد؟ (غضنفری رئیس صندوق توسعه ملی – ۲۱/۷).
کشور اول منطقه شدن غیر از آرزوکردن اراده سیاسی و تغییر نگاه به خود و جهان را نیز می طلبد. هزار و صد لوح گلی دوره هخامنشیان که آقای رئیس جمهور به عنوان سوغات سفر خود از نیویورک آوردند و مدیریت منابع راه ها روابط اجتماعی نیازهای اساسی زندگی دستمزدها و اقتصاد جامعه آن روز ایران را تا حدی بازگو می کند شاید درس هایی از دلایل ماندگاری (و بعضا در اوج بودن) این سرزمین در منطقه ای که امروز خاورمیانه نام دارد و زادگاه فرهنگ ها و تمدن ها و البته جنگ ها و ستیزهاست برای آموختن در خود داشته باشد. آموزه هایی همچون مدارا همکاری و همزیستی با همگان برای کسب منفعتی ملی!
پایان خبر امسیرو
برای «اول» شدن – امسیرو
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "برای «اول» شدن – امسیرو" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "برای «اول» شدن – امسیرو"، کلیک کنید.
